Strategia ta polega – jak sama nazwa wskazuje – na używaniu raz jednego, raz drugiego języka. Jest ona stosowana najczęściej w społecznościach dwu – lub wielojęzycznych, gdzie wszystkie języki funkcjonują obok siebie na równych prawach i zasadach.
I tak, w myśl tej strategii rodzice mogą rozmawiać z dziećmi o szkole w jednym języku – najczęściej tym, który używany jest w szkole – a o sprawach domowych w tym drugim. Istnieje wiele miejsc na świecie np. niektóre regiony Belgii czy Szwajcarii, gdzie przełączanie się pomiędzy językami jest powszechne i nie spowoduje stopniowego wypierania z domu jednego języka przez drugi.
Strategia ta nie jest jednak polecana wszędzie tam, gdzie istnieje jeden dominujący język, a kontakt z tym drugim jest (poza domem) incydentalny. Jak wiadomo powszechnie (porównaj: Jak wychować dwujęzyczne dziecko), aby dziecko chciało używać drugiego języka, musi posługiwać się nim bez wysiłku. A aby posługiwało się bez wysiłku, musi używać go często. I tak polscy rodzice mieszkający w Londynie czy Nowym Jorku chcący, aby ich dzieci zachowały znajomość polskiego, powinni unikać przełączania się pomiędzy językami w rozmowach z dziećmi. Mogą być spokojni, że ich pociechy nauczą się mówić płynnie po angielsku bez ich pomocy. To raczej o polski powinni się martwić.
