Z książki Barbary Zurer Pearson pt. Jak wychować dziecko dwujęzyczne (wyd. Media Rodzina 2003; tłum. i adapt. Zofia Wodniecka i Karol Chlipalski):
Czy lepiej jest uczyć dzieci dwóch języków od urodzenia, czy czekać, aż dziecko pójdzie do szkoły i tam zacznie się uczyć drugiego języka? Na to pytanie można odpowiedzieć dwojako, zależnie od tego, czy koncentrujemy się na języku większości czy mniejszości. Niepokoje jednej z moich respondentek, Constance, związane były z językiem większości:
Jeśli przykładam tak duże znaczenie do greckiego gdy dzieci są małe, czy uczyni im to krzywdę, jak pójdą do szkoły, gdzie będą musiały robić wszystko w języku angielskim, który będzie dla nich zupełnie nowym językiem? Czy może powinnam uczyć ich w domu angielskiego równocześnie z greckim, żeby nie były opóźnione w stosunku do innych dzieci w szkole?
Z kolei Pilar obawiała się o język mniejszości:
Jeśli wprowadzę angielski do domu, czy spowoduje to, że hiszpański moich dzieci pogorszy się? Czy może lepiej zaczekać z rozpoczęciem nauki języka angielskiego do momentu aż pójdą one do szkoły?
Krótka odpowiedź na pytanie Constance brzmi „nie”, a na pytanie Pilar – „tak”. Dane zebrane w ramach projektu badawczego poświęconego rozwojowi językowemu i nauce pisania i czytania u dzieci przeprowadzonym na Uniwersytecie w Miami wskazują na to, że w zasadzie nie ma różnicy w poziomie opanowania języka angielskiego przez dwujęzyczne dzieci, u których w domu od samego początku mówiło się zarówno po angielsku, jak i po hiszpańsku a tymi, które w domu mówiły tylko po hiszpańsku, a naukę angielskiego rozpoczęły w momencie pójścia do szkoły. Stąd, niewiele przemawia za tym, aby mówić z dziećmi w języku większości w domu (można mieć po temu inne powody, ale troska o opanowanie języka większości nie powinna tu być jedyną motywacją).
Z drugiej strony korzyść z tego, że dzieci mówią w domu jedynie w języku mniejszości, podczas gdy język większości pozostaje poza jego drzwiami do momentu pójścia do szkoły, jest stosunkowo duża.
